رهایش آهسته‌ی پیریدوستیگمین بروماید از هیدروژل قابل ‌تزریق و حساس به دمای کیتوسان در شرایط برون‌تنی

داروی پیریدوستیگمین بروماید یک عامل جلوگیری کننده از فعّالیّت آنزیم استیل کولین استراز به صورت برگشت­پذیر است که در پیش­گیری از مسمومیّت با سمّ سومان (نوعی سلاح شیمیایی) کاربرد دارد. درین پژوهش، سعی شد با استفاده­از محلول حساس به دمای کیتوسان/گلیسرول فسفات، یک سامانه­ی آهسته­ی رهش با قابلیت تزریق برای این دارو تهیه شود. ابتدا حساسیت دمایی و خواص رئولوژیکی محلول 2% وزنی/حجمی کیتوسان در محلول 1/0 مولار اسیدکلریدریک و درصدهای مختلف نمک گلیسرول فسفات مورد مطالعه قرار گرفت. درنهایت، رهایش داروی پیریدوستیگمین بروماید ازین سامانه­ی حساس به دمای قابل تزریق بررسی شد. نتایج حاصل نشان داد که افزایش میزان نمک گلیسرول فسفات در محلول کیتوسان موجب افزایش آهسته­یpH ، کاهش زمان ژل شدن محلول، کاهش مدول الاستیک و استحکام ژل می­شود. اثر غلظت نمک گلیسرول فسفات بر رفتار برگشـت­پذیری ژل نیز بررسی و مشخص شد که در غلظت­های بالا از گلیسرول فسفات، ژل­های حاصل غیر برگشت­پذیر است. درمقابل، با کاهش غلظت نمک فسفاتی، خاصیّت برگشت­پذیری مشاهده شد. مطالعه­های رهایش دارو نشان داد که هیدروژل حاوی w/v 2% کیتوسان و  w/v16% نمک گلیسرول فسفات می­تواند رهایش آهسته­ی دارو را برای یک دوره­ی 4 روزه فراهم نماید. هم­چنین سازوکار غالب در فرایند رهایش دارو ازین هیدروژل، سازوکار نفوذ فیکی است.